De Foto's

Even een paar opmerkingen voordat we met z'n allen de foto's gaan bekijken. Ten eerste heb ik bijzonder weinig gefotografeerd. 350 prenten in een maand tijd.  Dat zijn ongeveer 11 foto's per dag, da's nie veel. Iets meer dan honderd van die plaatjes staan hieronder.

Ten tweede heb ik grote, belangrijke delen van de reis niet eens op de foto gezet. Bijvoorbeeld het vele zwemmen in rivieren en heetwaterbronnen. Dan moest je namelijk je handdoek en overige spullen langs de kant van het water leggen en ik vond het niet zo'n jofel idee om mijn Nikon onbeheerd achter te laten terwijl ik een uurtje ging zwemmen.

En soms had ik gewoon geen zin om foto's te maken. Je moet namelijk Het Moment meemaken en niet vanachter een camera bekijken. De foto's van het snorkelen boven het Great Barrier Reef zijn nog bij de fotograaf, die komen te zijner tijd op de site.

Foto's van het vrijwilligerswerk zijn er niet (of heb je kunnen bekijken via Twitter) en de armoedige hostels heb ik ook overgeslagen omdat armoedige hostels het niet waard zijn om op de foto te zetten. En voor de ware armoedigehostelbeleving moet je het kunnen ruiken en dat gaat niet met een spiegelreflexcamera. Afijn. De foto's!

Ze zijn allemaal flink te vergroten door erop te klikken.

Ik in de zonnebril van een Zwitserse dokter. Zij zat gedurende drie dagen aan mijn linkerzijde in een bijzonder krap en zweterig busje. Links van mij op de foto zie je nog een Zwitserse dame lopen. Zij ging elke kampeerdag getooid in Full Metal Camping Gear, maar dat weerhield haar er niet van om in King's Canyon enorm hard op haar toges te vallen, zodat er drie meter verband aan te pas moest komen om haar weer op pad te helpen.

Mijn allereerste foto, de dag nadat ik in Cairns was geland. Hier zie je in de verte de Koraalzee en in de voorgrond duidelijk eb. Grappig genoeg vliegen er ook nog twee vogeltjes door het beeld.

De Esplanade, de weg langs de Koraalzee die naar het centrum van Cairns leidt. Deze route van ongeveer dertig minuten liep ik vrijwel dagelijks gedurende mijn dagen in het tropische Cairns.

Eén van de vele 'gratis' barbecues op het strand. In het midden zie je de Engelse Mark tegenover de Franse Wallis staan. Ook zie je een wit bordje met daarop mijn aangetaste vegetarische prakkie. De overige mensen kende ik niet, al was het niet ongewoon om een praatje met elkaar te maken of saus/peper te lenen.

De dag nadat ik in Port Douglas ben aangekomen. Ik ben inmiddels al een weekje op vakantie en heb het vrijwilligerswerk achter de rug. Voor 30 euro had ik een rieten hoed gekocht, die ik in het begin met enige schroom droeg, maar die zijn waarde gedurende de daaropvolgende weken bewees door de verschroeiende zon van mijn gladgeschoren bol af te houden.

Een Australische jongedame (die op Ally Sheedy leek) onderbrak het lezen in haar boek om een foto te maken van Jungle Jimmy, die daarna ook een boek pakte en een half uurtje onder de palmen kapotsloeg.

Het grootste gevaar in Australisch zeewater; kwallen. Daarom overal deze borden, met flesjes azijn voor de wondbehandeling. En nu weet je waarom ik (naast het snorkelen) niet echt in de zee heb gezwommen.

Idyllisch plaatje in Port Douglas.

Mijn luxe hotelkamer. Op de tafel zie je het mini-toetsenbordje waarmee ik het reisverslag heb geschreven en op de stoel ligt mijn hemd te drogen (nat vanwege de zwembroek die ik eronder droeg) omdat ik bijna elke dag in het sportbad baantjes trok.

Eén van mijn twee balkons met uitzicht op de palmen.

Ik kookte gedurende de week in Port Douglas zelf veel eenvoudige maaltijden, zoals deze wokmaaltijd met aardappel, broccoli, bloemkool en gekruide tofublokken.

Een geestig plaatje in het Daintree regenwoud van een bloodsucking beast. Waarvan ik er later enkele honderden zag (en rook).

Zeer helder rivierwater, van het soort waar ik later veel in gezwommen heb. Dit water was verboden voor reizigers, omdat er gevaarlijke krokodillen in gesignaleerd waren.

Regenwoudgids en blotevoetenbotanist Bill, die hier uitlegt dat tropische bomen geen jaarringen hebben en zichzelf daarvoor een zorgelijke gezichtsuitdrukking aanmeet. Detail: het flesje muggenspray in zijn handen.

Even een korte aardrijkskundeles: vroeger had je een supercontinent met de naam Gondwana. Welke huidige continenten daar deel van uitmaakten, weten ze oa door bovenstaande varen. Deze varens zijn namelijk op al die continenten te vinden, terwijl de zaadjes zich maar enkele meters kunnen verspreiden. Dus hoe kan het dat deze varens tegenwoordig op verschillende continenten te vinden zijn? Simpel: het moet vroeger één landmassa geweest zijn. Einde les.

Alexandra Lookout. Ik zag veel mooie dingen daar, maar die Alexandra heb ik blijkbaar gemist.

Bill maakt zich nuttig en bereidt hier de koffie en cake. Want alle verhalen over continenten, varens en wurgbomen ten spijt, inmiddels was ik slechts geïnteresseerd in cafeïne.

Een bijzonder moment voor mij; Cape Tribulation, de plaats waar Captain Cook zijn Endeavour op het koraalrif voer. En ik ben een beetje een Captain Cook Nerd. Zoals te zien is op de foto.

Lunch in het regenwoud.

Fourwheeldriving naar een waterval. Op de passagiersstoel de Nederlandse Sandra, rechts van mij doet de Zwitserse Trudy haar vestje goed, Bill kijkt bezorgd en de Australische dame tegenover mij richt haar Canon op mijn gelaat. Waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien is dit een goed moment om te vermelden dat ik een paar van die korte broeken en alleen maar zwarte shirts mee had naar Australië. Voor in het geval iemand gaat denken dat ik de hele maand in dezelfde kleding rondliep.

De Landrover. Met net zoveel kilometers op de teller als euro's op Bill Gates' bankrekening.

We zijn inmiddels bij een rivercruise beland, waar deze Kapitein Ringbaard ons langs verschillende prehistorische beesten en flora leidde.

En na een paar vermoeiende dagen in Port Douglas is het natuurlijk heerlijk om op de bank kalmpjes weg te lezen in een spannend boek, terwijl je net doet alsof je niet in vijf seconden van de zelfontspannende camera naar de bank bent gesprongen.

De zeiltocht naar de Low Isles. Wat net zo fris, azuurblauw en Bounty-achtig was als dat de foto's doen vermoeden.

En toen ging ik zelf maar achter het stuur van het 1.2 miljoen euro dure zeiljacht om daar mijn beste Rik Felderhof tevoorschijn te toveren voor de foto. Let trouwens ook op mijn snorkeluitrusting naast me.

Dertig seconden nádat ik uit het water kwam.

Het schitterende water rondom Low Island.

Met zelfontspanner en natte zwembroek.

Terug in het hotel lekker aan de koffie. Op mijn voet een wondje van het vele zwemmen met zwemvliezen.

Weg uit Port Douglas en voor een paar daagjes terug in Cairns. Het hotel was minder luxe dan in PD, maar ik mag nog steeds niet klagen. Zie de oploskoffie op het aanrecht en de ontbijtbonnen op het glazen tafeltje.

Bamboe in de botanische tuinen van Cairns.

Een geslaagde foto in de botanische tuin, die door deze prent iets meer allure krijgt dan in werkelijkheid het geval was.

Een uitzicht op de Tablelands tijdens een andere tour.

De beruchte gifslang die ik plots tegenkwam op mijn zes kilometer lange wandeling rondom Lake Barrine (zie reisverslag).

De 'beroemde' Curtain Fig, een wurgboom die andere bomen opslokt en doodt.

Een schildpadje bij een waterval.

En een knalgele vis.

De waterval waar Peter Andre zijn Mysterious Girl videoclip opnam, voor alle 90's freaks die dit lezen.

Een zoetwaterkreekje in the middle of nowhere.

Bananenplantage.

Australië kent veel Aziaten die de kost verdienen door goedkoop arbeiderswerk te doen op fruitkwekerijen. Deze figuren meten zichzelf altijd een westerse naam aan, omdat ze denken dat westerlingen hun naam niet kunnen uitspreken. Zo kregen we hier een uitleg van ene 'Shirley', die grappig genoeg haar geadopteerde naam niet eens zelf kon uitspreken, zodat we hier een uitleg kregen van 'Swuhlie'.

De likeurbar waar ik gefilmd werd voor Hong Kong TV. De mensen op de foto ken ik niet.

En plots zijn we klaar met alle luxe en zijn we bij de negendaagse kampeertrip beland. Deze kampeertrip bestond uit (voor mij) drie verschillende reizen van ieder drie dagen en met wisselende kampeergroepen.

Een (voor mij) veelbetekenende foto, want gemaakt na mijn slapeloze nacht van ziekte (en veel, veel overgeven). Deze wandeling rondom Uluru (Ayer's Rock) was tien kilometer lang en duurde uren. Nogal een opgave voor iemand die ziek was, in het geheel niet geslapen had en niets anders in zijn maag had dan één witte boterham met jam. Vreemd genoeg was ik aan het einde van de wandeling opgeknapt en was mijn kortstondige periode van Ziek Zijn In Australië voorbij.

The Valley Of The Winds.

Champagne drinken bij zonsondergang bij de mystieke monoliet Uluru.

Deze foto staat eigenlijk niet goed op volgorde, maar ik ben te lui om het te veranderen. De eerste foto die van mij gemaakt is nadat ik ziek en geheel gekleed uit mijn slaapzak kwam rollen (inclusief dichtgeritste jas en sokken). Mijn gezicht is nog vrij kleurloos en mijn uitdrukking licht panisch, maar dat doet een nacht vol overgeven, rillen en zweten met een mens. Denk ik. Ik had mijn tanden wel gepoetst, maar daar is ook alles mee gezegd. Oh ja, ik sta voor een heilig Aboriginal-watertje.

Als iemand thuis de themamuziek van Indiana Jones heeft, is dit hét moment op deze op te zetten.

Gids en chauffeur Lincoln legt iets uit.

King's Canyon

Barrow Creek. Waar een beroemd moordverhaal zijn oorsprong vindt. Voor iedereen die de Australische film Wolf Creek heeft gezien.

Wycliffe Well, waar men serieus gelooft in een invasie van buitenaardse wezens en waar wij op het hart gedrukt werden geen grappen te maken ten koste van de eigenaren. Ik vroeg nog wel in het Engels of ik naar huis kon bellen, wat in het Engels veel geestiger klinkt dan in het Nederlands.

Terwijl de rest van het reisgezelschap zich tegoed deed aan koffie en vruchtensap, probeerde ik de lokale zonnebank uit.

The Devil's Marbles. Die op de foto erg klein zijn, maar in het echt reusachtig. We kregen een uurtje om er vrij rond te dwalen, wat mij nog een goede herinnering opleverde. Ik ging er in mijn eentje vandoor, zocht de meest afgelegen rots, klom er in vijftien minuten op, deed schoenen en sokken uit en ging er in de zon liggen bakken. In het daaropvolgende halve uur vonden vele mensen van het gezelschap hun weg naar mijn rots, deden er ook schoenen en sokken uit (naar goed voorbeeld) en zodoende zaten we als een groep resusapen gezamenlijk in de zon te braden. Ontvluchtte ik de kudde eens, zocht de kudde mij op.

Het eindonderdeel van de cursus 'Hoe Poseer Je Zo Duf Mogelijk Voor Een Foto' sloot ik met een ruim voldoende af.

Het Nederlandse muzikantenduo Alexander McKenzie, van wie je het geweldige nummer Muddy Waters echt even moet beluisteren! Hij deed een beetje vreemd op de foto, wat haar wantrouwige blik weer verklaart. Leuke mensen.

Gids, chauffeur en allround veelvraat: Juno.

♫ Indiana Jones ♫

Een zeer aandoenlijk, mollig duifje.

De beruchte Daly Waters Pub.

Juno bereidt de BBQ voor, terwijl de Australische David iets in de prullenbak deponeert.

Lory en Ingmar doen net alsof ze een concertje geven.

Juno voelt zich genoodzaakt een Mallig Gezicht te trekken, terwijl de kip en vegaburgers richting eetbaarheid sissen.

Kijk wat ik in mijn salade vond.

Het Larrimah oorlogsmuseum dat ongeveer net zo boeiend was als hoe het eruit ziet.

Eenmaal in Darwin (en vijf minuten voordat we aan de oceaan gingen eten en dolfijnen zagen) zag ik een replica van Captain Cook's Endeavour.

In Kakadu National Park werden we begroet door aboriginal Eddie, die we wel mochten fotograferen (in tegenstelling tot de meeste aborigines, zoals gids Cassidy bij Uluru). Hij nam een slok boomsap en tufte dit uit op je hoofd. Daarbij mompelde hij iets in zijn eigen taal, al voegde hij er bij mij aan toe: 'Might make your hair grow', tot groot vermaak van de rest van de groep. Hier krijg ik nog video-opnames van. Op de foto Zuid-Koreaan Song-Jin, een bijzonder beleefde jongen die mij gedurende de kampeertrip 'oom' noemde.

Het nichtje van Eddie legt uit over traditionele weeftechnieken.

En Eddie verft ons met kleuren uit de natuur.

Gids Geoff, nooit te beroerd voor een thumbs up en een neplach.

Tijdens een rivercruise over de Mary River doet de Nederlandse Lobke haar kopke voor mijn lens. Ik kwam in Australië gelukkig maar weinig Nederlanders tegen. In de Mary River bevonden zich zo'n tweehonderd Estuarine Crocs, de gevaarlijke variant.

Waarom je altijd even in een hol paaltje moet kijken.

Een gelukkige spin en een niet zo gelukkige vlinder.

En nog een keertje, maar nu iets onscherper.

Eeuwenoude rotstekeningen.

Tegen het einde van de reis was er weinig meer over van de eens zo stijlvolle en bijzonder hippe Nederlandse reiziger. Een oermens was hij geworden, een nomade, die zich slechts nog grommend uitliet en zijn vegaburgers rauw en bloederig naar binnen wolfte.

Dag, Australië.

Dag, Opera House tijdens de 7 uur wachttijd in Sydney.